Disa muaj më parë, kur njerëzit nisë fillimisht të spekulonin se Boris Johnson mund të shkarkohej, kryeministri zbuloi se si do t’i përgjigjej një sfide të tillë.
Ai ka thënë se do t’i duhej një flakëhedhës për ta nxjerrë nga problemet.
Për vite me radhë, Johnson kishte përparuar me një stil mahnitës të optimizmit pothuajse të çmendur dhe, kur ecuria u bë e vështirë një refuzim i palëkundur për t’iu përgjigjur pyetjeve të pakëndshme në lidhje me sjelljen e tij.
Kalimi dhe dyfishimi u kombinua me të folurit njëkohësisht. Ishte ajo që “e bëri Brexit” dhe ajo që i mundësoi atij të fitonte “murin e kuq” dhe të mbulonte Anglinë jugore me blu.
Megjithatë, në nëntë muajt e fundit, besimi në pathyeshmërinë e tij dhe ndjenja se rregullat nuk zbatohen për të, në mënyrë efektive u kthyen në një flakëhedhës në administratën e tij.
Aftësitë që e ndihmuan të ngrihej ishin arsyeja e rënies së tij.
Zbulimet në lidhje me financimin e një rinovimi prej 112,000 £ të banesës së tij në Downing Street u pasuan nga zbulime në lidhje me festat e shumta.
Johnson, i cili dikur deklaroi në mënyrë të famshme se “politika e tij për tortën është pro marrjes së saj dhe pro ngrënies së saj”, filloi në një fjalim “përforcues” rreth “se si gjithçka do të jetë e shkëlqyer”.
Sunak dhe Michael Gove të dy thanë se qeveria duhet të jetë e sinqertë me publikun se rritja e inflacionit do të nënkuptonte se viti i ardhshëm ose dy do të ishin të dhimbshëm.
“Përgjigja e Boris ishte të thoshte diçka si: “Po, po, ne do të bëjmë të gjitha këto gjithashtu,” tha një burim i kabinetit.
Një tjetër ministër e krahasoi këtë rekord me partitë e Downing Street: “Boris nuk mund të bënte një pis-up në një fabrikë birre, por ai bëri një pis-up në Downing Street.”
Kur intervistova Johnson në vitin 2016, gjatë fushatës së referendumit, ai tha dy gjëra që më kanë mbetur gjithmonë me mua. Ai pranoi se ka pak miq dhe se gjithmonë ka besuar se mund ta nxjerrë veten nga krizat e krijimit të tij.
Por Johnson mbeti sfidues. Në një intervistë të vitit 2016 ai tha: “Unë mendoj se jam ndërtuar për të luftuar. Tani kishte disa që mendonin se ai donte të vdiste në betejë. Ai dëshiron të bëhet martir dhe të dalë si Musolini apo Çaushesku”, tha një ministër.
Për vite me radhë, Johnson kishte qenë anëtari më elastik i ekipeve të tij.
Kur ai ishte kryebashkiak i Londrës dhe një nga punët e tij ishte vendosur në faqet e para, ai hyri në zyrën e bashkisë së tij dhe gjeti personelin që përpiqej të fshihte gazetat.
Johnson tha: “Mos u shqetësoni, unë e di se çfarë thonë ata. Kjo është një shfaqje, do të vazhdojë.”
Johnson filloi të hartonte fjalimin e tij të dorëheqjes në orën 6 të mëngjesit të së enjtes dhe ua prezantoi ndihmësve në orën 7:30 të mëngjesit.
Gara e lidershipit do të jetë po aq e rëndësishme për karakterin, sa për politikën, por një burim i lartë i partisë paralajmëroi se kushdo që fiton do të përballet me më shumë skandale të ndyra.
Johnson ishte figura politike më bindëse që kam takuar ndonjëherë.
Ai nuk ishte një folës aq i mirë sa David Cameron, e lëre më Tony Blair apo Barack Obama. Dhe si menaxher ai ishte i pashpresë në kufi. Megjithatë, ai u krahasua vetëm nga Bill Clinton në aftësinë e tij për t’u lidhur me votuesit e zakonshëm.
Megjithatë, edhe ai nuk mund të sfidonte pasojat e personalitetit të tij.
Njërit prej ndihmësve të kryeministrit, shpërthimi i fundit i bravados Johnsonian të mërkurën mbrëma e vuri në mendje operën La bohème , në të cilën heroina, duke vdekur nga tuberkulozi, zgjohet për të kënduar një nga ariet më të mëdha para se të skadojë. “Ti mendon, ‘Nëse ajo mund të këndojë ashtu, ajo nuk mund të vdesë’ dhe më pas ajo përkulet dhe vdes”
