Tipari kryesor i akropolit të Pergamonit në bregun perëndimor të Anadollit të lashtë (Turqia e sotme) ishte altari i Zeusit i përfunduar në 178 para Krishtit.
Një friz 120 metra i gjatë që rrethon altarin e Zeusit/fronin e Satanait mburrej gjallërisht me perënditë (paraardhësit e lavdëruar në rrugën e Kainit) që mundnin Gjigantët, ose Seth-men, bijtë e Noeut që besonin në Zot.
Altari i Zeusit mbeti i paprekur në lartësitë e Pergamonit deri në shekullin e dhjetë. Më pas, bizantinët përdorën pllakat e frizit për të ndërtuar një mur mbrojtës në fortesën-kodër në luftën e tyre kundër Islamit dhe thesaret e lashta u zhdukën gradualisht në papastërti.
Në fillim të viteve 1870, një inxhinier gjerman i quajtur Carl Humann, i cili ishte punësuar për të ndërtuar një autostradë në Azinë e Vogël, u tërhoq në Pergamum, ku zbuloi disa nga pllakat e frizit. Në vitin 1878, një gërmim i planifikuar i terrenit të fortesës-kodër filloi nën drejtimin e Humann. Gjatë viteve, gjermanët zhvilluan negociata me qeverinë turke, duke bërë të mundur blerjen e zbulimeve të Pergamit për Muzeun e Berlinit. Aty, në vitin 1880, u shfaqën për herë të parë disa skulptura.
Vetëm në vitin 1930, ana perëndimore e altarit të Zeusit, froni i Satanait, u ngrit në një dhomë në Muzeun e sapondërtuar të Pergamonit.
/Marrë nga Geneseis in Greek Art/
kumtari.al
