Shkollat e hapura ishin institucione arsimore të ndërtuara për fëmijët, të cilat ishin krijuar për të parandaluar dhe luftuar përhapjen e tuberkulozit që u përhap në periudhën para Luftës së Dytë Botërore.
Shkollat u ndërtuan mbi konceptin se ajri i pastër, ajrimi i mirë dhe ekspozimi nga jashtë kontribuonin në përmirësimin e shëndetit.
Në vitin 1904, Dr. Bernhard Bendix dhe pedagogu Hermann Neufert themeluan shkollën e parë të këtij lloji në Berlin Gjermani.
Pas Luftës së Parë Botërore u organizua lëvizja e shkollave në ajër të hapur. Kongresi i parë Ndërkombëtar u mbajt në Paris në vitin 1922, me iniciativën e Lidhjes për Edukimin në Ajër të Hapur të krijuar në Francë në vitin 1906. Kishte edhe katër kongrese të tjera në tre dekadat e ardhshme.
Mësimet u zhvilluan në pyll për të ofruar terapi në ajër të hapur për banorët e rinj të qytetit me para-tuberkuloz. Eksperimenti, i kryer nga Kongreset Ndërkombëtare të Higjienës, u provua menjëherë në të gjithë Evropën dhe Amerikën e Veriut.
Shkollat quheshin “shkollat e pyllit” ose “shkollat e hapura”. Shpesh ato ishin larg qyteteve, të vendosura në tenda, kazerma të parafabrikuara ose struktura të ripërdorura dhe funksiononin gjatë verës.
Pas Luftës së Dytë Botërore, antibiotikët e rinj e luftuan sëmundjen e tuberkulozit dhe shkollat në ajër të hapur u zbehën ngadalë derisa u bënë të parëndësishme./ Burimi: smithsonianmag
kumtari.al
